En weer gaat in een provincie het elektriciteitsnet op slot. Nu is Overijssel aan de beurt. Het lijkt een kwestie van tijd totdat de netbeheerders in alle provincies hebben aangekondigd dat nieuwe aansluitingen voorlopig niet mogelijk zijn. Intussen blijken de netbeheerders hun PR nog steeds wel op orde te hebben. Alle oorzaken van de problemen liggen buiten hun controle. De transitie gaat ineens zo snel, bedrijven willen elektrificeren en doen aanvragen voor een verzwaarde aansluiting, de arbeidsmarkt is krap, materialen zijn schaars, vergunningen zijn lastig te verkrijgen, stikstofruimte, kapitaal, de toezichthouder werkt niet mee… Of er ook iets mankeert aan de planning, daar horen we niets over.
De minister slikt alle argumenten voor zoete koek. Hij wijst erop hoeveel de netbeheerders wel niet doen, hoeveel kapitaal er wordt geïnvesteerd en dat het toch warempel ook wel een lastige klus is. Vervolgens doet hij er alles aan om de netbeheerders te helpen dit probleem op te lossen.
We gaan verzwaren, beter benutten en flexibiliseren. Prima! Aan de slag! En wie moeten flexibiliseren? De gebruikers van het net. Dus er wordt uitvraag op uitvraag gedaan om uit te vinden hoeveel de industrie kan bijdragen aan het handhaven van de balans in het net. Helaas komt uit de uitvraag niet zoveel flexibiliteit als men had gehoopt. Goed nieuws voor de PR-afdelingen van de netbeheerders: de industrie helpt niet genoeg en daardoor kunnen nieuwe aansluitingen niet op tijd worden gerealiseerd.
Dit is echt de omgekeerde wereld. Er is een wettelijke aansluitplicht op het elektriciteitsnet. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt bij de netbeheerder. Dit kan niet worden afgewenteld op andere netgebruikers. Bovendien is ook glashelder dat de vraag naar elektriciteit minstens met een factor 3 tot 4 zal toenemen. Dat betekent dat ook de basislast groter wordt, hoe flexibel je ook bent in de afname. De echte oplossing voor de congestie is dus het verzwaren van het net. Dat zullen de netbeheerders moeten doen.
Het is goed en belangrijk dat de overheid hen daarbij helpt, maar te veel begrip van de minister voor de situatie neemt een stuk van de druk weg. Stel je eens voor dat de netten niet in handen waren van de overheid, maar van private partijen? Zou het mededogen met ‘de markt’ dan net zo groot zijn geweest? Of zou er dan al lang een politieke roep zijn om deze monopolisten veel harder aan te pakken?
Gertjan Lankhorst
Voorzitter VEMW
Google+