Begin augustus bracht het IPCC alweer zijn zesde grote rapport uit over de gevolgen van klimaatverandering. Sinds 1990 heeft dit internationale en interdisciplinaire panel van wetenschappers een schat aan informatie geproduceerd. Dit heeft het klimaatbeleid in veel landen geïnspireerd en versterkt.
Je moet dus wel onder een steen hebben geleefd om de boodschap van het IPCC te hebben gemist. Toch leek het daarop in diverse media. Het rapport werd gepresenteerd als de eerste grote bijdrage vanuit de wetenschap aan het klimaatvraagstuk. Alarmbellen moeten nu eindelijk eens afgaan! Gemakzuchtige journalistiek in komkommertijd. Zo kon het gebeuren dat de Nederlandse burger van allerlei kanten te horen kreeg dat het hoog tijd werd dat het kabinet eindelijk eens iets gaat doen aan klimaatbeleid.
Aan de ene kant is het ergerlijk als dit beeld zo simpel wordt neergezet. Dagelijks zetten bedrijven en burgers zich in om CO2-emissies te reduceren. Er zijn al concrete resultaten en er staat nog veel meer in de steigers. Het zal even duren voor je de impact daarvan kunt meten. Maar we zijn aan de slag en het tempo gaat snel omhoog.
De andere kant van de medaille is dat het heel goed is dat het rapport zoveel aandacht kreeg. Laten we het beschouwen als een steun in de rug voor al die activiteiten die al worden ondernomen. De urgentie groeit elke dag en meer inzicht in de omvang van het probleem helpt. Zeker waar het de vraag is, of ook in Den Haag al is doorgedrongen voor welke enorme verbouwing van de samenleving we staan. Klimaatneutraal in 2050 – wie weet wat je je daar bij moet voorstellen? Een beetje meer van dit en een beetje minder van dat? De doelstelling in andere landen gaat omhoog, dan moet die van ons nog wat hoger worden?
Zo komen we er natuurlijk niet. Wat dat betreft heeft Brussel het beter begrepen. ‘Fit for 55’ laat zien dat alle sectoren een forse bijdrage zullen moeten leveren. Dat wordt ingevuld met een groot pakket van concrete maatregelen. De industrie wordt daarbij terecht niet gespaard. Het ETS wordt aangepast, de lat komt hoger te liggen. Maar tegelijkertijd is er aandacht voor de concurrentiepositie, via het instellen van een belasting aan de grenzen van de EU voor CO2-houdende producten.
Een nationale Alleingang, hoe stoer die ook moge klinken, lost niets op. Het is belangrijk dat het nieuwe kabinet het Europese pakket als leidraad neemt en alle ambities vertaalt in een samenhangende visie op een CO2-neutrale samenleving in 2050. Dan weten we waar we met elkaar aan gaan bouwen, en voor welke moeilijke keuzes ons dat plaatst. Dat is de uitdaging voor een nieuw kabinet. En voor alle partijen in de samenleving. Wat dat betreft kan de boodschap van het IPCC niet vaak genoeg herhaald worden.
Gertjan Lankhorst
Voorzitter VEMW
Google+